Hahn Tadeusz Feliks (1901–1935), tłumacz literatury pięknej. Ur. we Lwowie 11 VII, syn Wiktora, prof. Uniw. Lwow., i Zofii z Brylińskich. Po ukończeniu Gimnazjum VIII. we Lwowie (1911–9) studiował na Uniw. Lwow. najpierw filozofię, następnie prawo, wreszcie literaturę polską, uzyskując w r. 1930 stopień doktora filozofii. Od r. 1920 pracował jako bibliotekarz w Bibliotece Uniwersyteckiej we Lwowie. Władał szeregiem języków obcych i był oczytany w literaturze pięknej, zwłaszcza polskiej, rzymskiej, włoskiej i rosyjskiej. Zaznaczył się przede wszystkim jako tłumacz. Za życia ukazało się kilka przekładów drobnych utworów d’Annunzia w prasie lwowskiej: „Gazecie Lwowskiej” (1919 nr 239–42 i 300) i „Wieku Nowym” (1919 nr 5509 i 5582) oraz w wydaniu książkowym: Vergiliusa „Sielanki” (Lublin 1933), tegoż „Catalepton” (Lublin 1933) oraz Ovidiusa „Środki gwoli gładkości twarzy niewieściej” (Lublin 1933). Pośmiertnie wyszły: Horatiusa „Pieśni ksiąg czworo” (Lublin 1936), a ponadto praca doktorska pt. Anonima Diariusz peregrynacji włoskiej, hiszpańskiej i portugalskiej z r. 1595 (Lwów 1935). W rękopisie pozostały przekłady utworów Dantego, Michała Buonarottiego, Goethego i in., z utworów oryginalnych Pamiętnik liryczny (wierszem), Na głębokiej wodzie, powieść współczesna, oraz artykuły historycznoliterackie. Do wiersza H-a Żabi chór skomponował muzykę J. E. Titz. H. zmarł we Lwowie 2 VI 1935 r. i został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.

Titzowa A., Poezje, Wadowice 1946 (dwa wiersze poświęcone pamięci H-a: „Do T. H.” i „Świateł nie zapaliłam”); – Recenzje o pracach i przekładach H-a: „Kwart. Hist.” 1936 (A. Knot), „Rocz. Liter.” 1936 (J. Birkenmajer), „Prąd” 1937 (L. Białkowski), „Prager Presse” 1937 (A. S. Magr), „Eos” 1937 (W. Ogrodziński), „Przegl. Powsz.” 1937 t. 3 (W. Ziomkowski); – Materiały rodzinne dostarczone przez ojca, Wiktora H-a.

Red.